Author: Edgar S. Godin
MATENTALON ang mga talan-awon nga miluta sa iyang panumdoman samtang nagtutok sa kisame; nagasugnib sa gibating kaaliputo nga dili gayod niya ikapahungaw. Ingog mipabug-at kinig samot sa daw bumubundak nga alimpu’s sa iyang kahiladman nga kaganina pang iyang gipugngan.
Unsa diay? Mao diay ni? Nagasinggit ang iyang galamhan sa kasagmuyo.
Pagkalayo ra ba sa iyang gidamgo kaniadto?— niadtong nagtubo pa ang gialimahan niyang kahinam. Oo, didto na siya—nahimuntog tuod siya— ug naangkon ang pungkay. Apan hain ang gipaabot niyang kadaogan? Sus, kadako ba diay niyang hungog nga naghandurawg kalalim!
“Uy, di mahimo! Kadaghan ba nimog arte! Sige, na!” pagahibatian pa niya ang garbosang tingog sa babaye. “Wa pa ra ba koy atik, ha! Biyaan ta ka ron!”
Kadto pay tingog sa ulipon nga gamhanan, nahunahuna niya.
Ug midali siya pagbangon, nag-ilis ug hilom nanaog. Usa na siya ka bag-ong tawo nga naglakaw sa tul-id nga aseras.
Sa unahan, sa may sidsiran sa kangitngit, nagpahipi ang kugihang mangangagni, “Psst! Tsiks, Bay?”
Apan wa… wa na siya mamati…?
Source:
Panitikan.com.ph, http://panitikan.com.ph/
